Praten over hoogsensitiviteit is mijn missie

DELEN:

Patrick vd Wal

“Ik schrijf dit boek niet zomaar. Het is een autobiografie. Een persoonlijk verhaal wat ik met een doel heb geschreven. In 2016 kwam ik in een heel zware depressie te zitten. Dan ga je van je afschrijven, over waar ik tegen aanliep, waarin ik me niet gehoord voelde. Ik wist wel dat ik anders was dan anderen, in dat opzicht. Eigenlijk was ik al die jaren ervoor aan het overleven. Vanuit ego. Dat ik er toe deed. Ik wilde gehoord worden. Eigenlijk was het een zoektocht van ‘wie ben ik nou eigenlijk.”

Patrick van der Wal, wijkagent in Groesbeek en omstreken (Gelderland-Zuid), praat vrij over zijn situatie. Hij heeft een missie met zijn boek ‘Gevangen in gevoel.’ Het boek draagt hij op aan zijn 14-jarige zoon. Het gaat over zijn jaren bij de Marechaussee, twee uitzendingen (Afghanistan en Joegoslavië), welk effect het werk heeft op het privéleven en vice versa en hoe uiteindelijk zijn droom uitkomt: werken bij de politie. Het is Patricks zoektocht naar wie hij is en zijn hoogsensitiviteit.

Het gaat me om de her- en erkenning van hoogsensitiviteit

Strijd
“Ik weet hoe het is om strijd te voeren omdat je je onbegrepen voelt. Ik heb dit boek geschreven om collega’s bewust te maken van hoogsensitiviteit. Het is geen stoornis, het is een persoonlijkheidskenmerk. Als je daar niet goed mee omgaat of je wordt niet gehoord, dan kan het dus uitmonden in bijvoorbeeld depressiviteit. En dat is niet nodig. Op het moment dat mijn emmertje vol was, ging ik naar een bedrijfsarts. Naar een huisarts en een neuroloog. Dan wordt er gediagnostiseerd op stoornissen, vanuit DSM-5 (classificatiesysteem psychische stoornissen red.).
Ik had toen eigenlijk al een vermoeden van hoogsensitiviteit. Dat heb ik op tafel gegooid. De her- en erkenning daarvan, daar gaat het mij om.”

Ik had mezelf een arrogante houding aangemeten

Geen trend
“Het is wetenschappelijk bewezen dat hoogsensitiviteit bestaat. Prikkels en signalen komen bij mensen met dit kenmerk ongefilterd binnen, worden dieper verwerkt. Er zijn mensen die geloven er niet in. Die zeggen: ‘het is een trend’ of ‘dat is toch zoiets als adhd’. Dat is echt jammer. Het laatste wat ik wil is dat we het gaan zien als een label. Maar wel dat er meer begrip en oog voor is. In het einde van het boek doe ik een appel om in gesprek te gaan. We praten veel te weinig met elkaar. Ik was vroeger een heel arrogant mannetje. Maar dat was een houding uit onzekerheid. Vaak hebben mensen die hoogsensitief zijn zich een houding aangemeten. En dát is wat collega’s zien.”

Mijn missie is geslaagd als het gesprek bijdraagt aan meer openheid binnen de politie

Begrip
Na zijn depressie schreef Patrick een artikel op intranet. “Uit het hele land kreeg ik reacties. Collega’s die in een outplacement-traject zaten, waarbij chefs zeiden ‘je bent moeilijk, ik heb niks aan jou’, mensen die echt op hun tenen moeten lopen en er niet over konden praten. Het wordt echt als teken van zwakte gezien. Er wordt snel geoordeeld. Veel mensen komen onterecht thuis te zitten omdat ze zich niet begrepen voelen. Omdat ze er niet over kunnen en durven praten. De politie is, ook door het werk, vaak een harde organisatie. Dan is het júist belangrijk dat je intern wel je gevoel kunt delen en jezelf kunt zijn. Als dit boek en het gesprek erover, bijdraagt aan meer bekendheid en openheid over hoogsensitiviteit, dan is mijn missie geslaagd.”

Meer informatie over 'Gevangen in gevoel' vind je op: www.patrickvanderwal.com