Pensioenhart gaat nooit meer van Hugo’s jasje

DELEN:

Er zijn mensen die naarstig wachten op het pensioen. Zo niet Hugo Passchier. Hij wil altijd het onderste uit de kan halen; niet zo zeer voor zichzelf, maar voor de ander. Maar na ruim 47 politiejaren diende het einde aan het werkzame leven zich onverbiddelijk aan. Bij zijn afscheid kreeg hij het Pensioenhart opgespeld.

Afbouwen. Echt afbouwen. Bij sommigen mensen staat de pensioen-aftelklok al jaren ingesteld op dag nul. Elke tik op die klok afwachtend. Maar Hugo is niet zo’n persoon. Afbouwen vindt hij zelfs een wat lelijk woord. Uit zijn mond klinken zeker niet de woorden: “Ik ga met pensioen; zoek het maar uit.” Volle vaart dus tot het einde.
Tijdens Hugo’s loopbaan bij de politie en de overheid – waarbij hij zich landelijk inzette voor onder meer gebiedsgebonden politiezorg en de politievrijwilligers – wilde hij dat dingen voor iedereen goed geregeld waren. “Tot de laatste snik je best doen voor de ander”, zei Steven Walter van WEP bij Hugo’s afscheid op 23 mei in Apeldoorn. “Als je mensen vraagt om Hugo te beschrijven, dan vallen woorden als daadkracht, verbinder en betrokkenheid. Een probleem is geen probleem, maar een uitdaging. Dus als iemand ergens mee zit, dan doe jij er alles aan om die ander verder te helpen. Bestaan er geen oude, bekende oplossingen, dan denk je na over nieuwe.” Andere aanwezigen – waaronder zijn echtgenote Sigrid - benadrukten die eigenschappen, net als de persoonlijke aandacht die Hugo collega’s schonk.
Steven: “Hugo, jij hebt mensen geraakt met wie jij bent. Met dat luisterend oor, met die inzet. Omdat zij dat aan je willen laten weten, is er bij WEP aangeklopt. Hun waardering is omgezet in een bijzondere uiting.” Waarna Hugo het Pensioenhart kreeg opgespeld.
Hugo vond het geweldig, een enorme eer. “Die gaat nooit meer van mijn jasje”, zei hij over de speld.